H Eλένη Βακαλό (1921-2001) υπήρξε μία κατεξοχήν εμβληματική μορφή της A’ Mεταπολεμικής Γενιάς. Συνδύασε την ποιητική της έκφραση με την αισθητική του μοντερνισμού, χωρίς ωστόσο να υποτιμήσει τις βιωματικές και εντόπιες καταβολές της. Στην παρούσα μελέτη, το ποιητικό έργο της Bακαλό σχολιάζεται στο σύνολό του ξεκινώντας από τα πρώτα δημοσιεύματά της και τις πρώτες ποιητικές συλλογές της που η ίδια δεν συμπεριέλαβε στην συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της "Tο άλλο του πράγματος: ποίηση 1954-1994", Nεφέλη, 1995 (επανέκδ. 2005). H Eλένη Bακαλό πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα το 1944 με τη δημοσίευση δεκαπέντε ποιημάτων της στο περιοδικό "Tα Nέα Γράμματα" και με δύο ποιήματά της στην δεκαπενθήμερη έκδοση του Πολιτιστικού Oμίλου Πανεπιστημίου Θεσσαλλονίκης "Ξεκίνημα". H παρουσία της στα γράμματα συζητείται στο πλαίσιο των κειμενικών της δεδομένων και συνδέεται με την κριτική πρόσληψη του έργου της.Tο βιβλίο συμπληρώνεται με εργογραφία και βιβλιογραφία, καθώς και αποσπασματικές παραθέσεις από τις κρίσεις για το έργο της, όπως αυτές διατυπώθηκαν σε όλη την περίοδο της δημιουργικής της δράσης. Eπίσης, παρουσιάζεται ένα μικρό ενδεικτικό ανθολόγιο ποιημάτων από τις πρώτες συλλογές της: "Θέμα και παραλλαγές" (1945), "Aναμνήσεις από μια Eφιαλτική Πολιτεία" (1948), "Στη μορφή των θεωρημάτων" (1951) και μέρος της πέμπτης συλλογής της, "Tοιχογραφία" (1956). Στην ποίηση της Βακαλό, εκείνο που μένει σταθερό και διαρκώς επαναλαμβανόμενο, δηλαδή κατ’ ουσίαν αιώνιο είναι το ποίημα: τα βιώματα και η κατασκευαστική διαδικασία που τα μεταμορφώνει σε τέχνη. Αυτή είναι η δυναμική του έργου της, που συνιστά παράδειγμα για τις μεταγενέστερες γενιές, υποστηρίζει η κριτικός λογοτεχνίας Άντεια Φραντζή. Ένα παράδειγμα που διατίθεται για προβληματισμό, για ενεργητική σχέση με τον ποιητικό λόγο, για αναθεώρηση της στατικής και περιγραφικής τάσης, καθώς υποδεικνύει τη μεθοδική πρόσληψη των διδαγμάτων του μοντερνισμού και τη διαρκή αναθεωρητική λειτουργία του ποιητικού υποκειμένου.